De dromer, de realist en de eiser.

Trainer Ron Jans hield donderdagmiddag in Euroborg zijn jaarlijkse toespraak op de persdag. In de vorm van een drieluik belichtte de trainer het achtste seizoen dat hij als coach van FC Groningen ingaat.

Allereerst ging Jans nog in op de drie termen waaraan hij een jaar geleden zin verhaal ophing: groei, bevestiging en flexibiliteit. “We hebben onze plek in de top van de subtop bevestigd. We zijn flexibel geweest in het tekort aan spitsen dat met name door blessures ontstond. Helaas hebben we in de laatste wedstrijd geen Europees voetbal weten af te dwingen. Groei was en wel en niet. We hebben meer punten gehaald, maar het spel is ten opzichte van de periode voor de winterstop niet echt gegroeid. Kortom, we zijn wel tevreden maar we stonden niet op de Grote Markt.”

Werkwoorden
“Dit jaar heb ik opnieuw drie woorden. En dat zijn werkwoorden geworden omdat er vooral gewerkt moet worden bij FC Groningen. Aan deze drie werkwoorden – willen, kunnen en moeten – heb ik telkens een term gehangen. Die zal ik toelichten.”

“Allereerst is er willen. We willen structureel bij de eerste zes eindigen, de beker winnen en kampioen worden. Hierbij past de benaming ‘de dromer’.”

Realisme
“Het tweede werkwoord is kunnen en dan praat ik over de situatie van vandaag, donderdag 30 juli 2009. Daarin schuilt ‘de realist’. We kunnen de eerste acht halen, kunnen 47 of meer punten halen, een positief doelsaldo behalen, meer dan drie punten halen tegen de clubs uit de top-5. Volgens de spelers eindigen we bij de eerste zes. Dat is momenteel nog niet mijn mening omdat we in de breedte nog te kort schieten. Over de gehele competitie zullen we door blessures, schorsingen en pech nog tekort komen.”

“We kunnen druk zetten op de top-5, maar met de huidige selectie is dat moeilijker dan afgelopen seizoen en het jaar ervoor. Maar natuurlijk is het onze opzet er nog twee spelers bij te halen. En daarbij zal in ieder geval één middenvelder moeten zin. Of het ons nog op tijd lukt een spits te halen, is daarna de vraag. Maar het moet wel een goede speler zijn, die een directe versterking is. We moeten niet kopen om te kopen.”

Vraagtekens
“Want we hebben natuurlijk ook vier spitsen in huis, hoewel elk van heen een vraagteken bij zich draagt. Het rendement ten opzichte van de kunst bij Gonzalo Garcia. De ontwikkeling van talent tot sterke kerel bij Tim Matavz. Serhat Koç die je haast niet ziet en waarvan ik denk dat menig verdediger hem ook niet zal zien. En speler die in tweede instantie misschien wel een enorme aanwinst blijkt te zijn: Nicklas Pedersen. We kennen allemaal het verhaal van Luciano die het eerste jaar op de bank zat en afgelopen seizoen de Zilveren Schoen won. Pedersen, maar ook Garcia en Oluwafemi Ajilore zouden zomaar eens zijn voorbeeld kunnen volgen.”

Uitroeptekens
“Als derde hebben we het werkwoord moeten waaraan ik ‘de eiser’ heb gekoppeld. We moeten in de subtop eindigen en moeten minimaal de play-offs halen als we de gewenste versterking krijgen. We moeten ons blijven ontwikkelen, nieuwe dingen en ideeën tot voorwaarden van nog groter succes aanwenden. Het team gaat goed met elkaar om, er wordt hard gewerkt en ook in mindere tijden moeten we elkaar duidelijk blijven steunen. Individueel moeten spelers zich nog verder ontwikkelen. Ik voel mezelf een betere trainer dan zeven jaar geleden en zo moet iedereen elke dag beter willen worden.”

“En ook het publiek moet zich nog ontwikkelen. En ik hoop dat ze naar me willen luisteren en daar iets mee willen doen. Het is fantastisch hoe de fans wekelijks achter de ploeg staan en hun moeite, tijd en geld in het steunen van de club steken. En ik geniet vaak van de sfeer in het stadion. Maar van één ding baal ik echt: dat zijn kwetsende spreekkoren die met name gericht zijn aan het adres van de scheidsrechters door een klein deel van de aanhang. Daarin verwacht ik een stukje meer beschaving. Ludieke spreekkoren en spandoeken vind ik geweldig. En ik hoop dat iedereen daar zijn energie in wil steken. En zo verwachten we van iedereen bij de club dat hij alles geeft en altijd honderd procent inzet toont.”