De Nooijer: ‘Ik bedank mijn ouders voor alles wat ze niet voor mij hebben gedaan!’.
Onder die noemer deelde Teun de Nooijer zijn ervaringen met de ouders van de spelers van de opleiding van FC Groningen. Hij zoemde daarmee in op het verzelfstandigen van kinderen; (leren) bewust worden en (leren) initiatief nemen. Op weg naar zelfverantwoordelijkheid. De pijlers waar wij binnen de opleiding naar streven en toewerken. De rol van de ouders is daar onlosmakelijk mee verbonden. Zij zitten in de directe omgeving van hun kind en hebben daardoor de meeste invloed. “Jullie zijn eigenlijk de eerste coaches,” verwoordde De Nooijer het mooi.
Geïnterviewd door topsportbegeleider Thomas Waanders vertelde Teun de Nooijer uit eigen werk. Hoe hij binnen grote mate van vrijheid is opgevoed. Welke rol zijn ouders maar ook oudere broers daarin speelden. Hoe hij aangezet werd tot het nemen van eigen beslissingen. Een gouden tip voor alle ouders? Nee, die is er niet. Elk kind kent zijn eigen route maar probeer te volstaan met faciliteren en te ondersteunen in het maken van keuzes. Leg er geen onnodige druk op. Laat het kind niet de droom van de ouders verwezenlijken maar laat het kind zijn eigen droom najagen. Misschien is dat een andere droom dan dat jij als ouder voor ogen hebt, maar dat mag niet uitmaken. Misschien ligt het talent en de passie op een ander vlak. Koester dat dan.
De Nooijer vertelde over hoe uitgeput hij soms was aan het einde van een week. Volop in de groei met een druk bestaan met hockey én studie. “Ik wilde vooral heel veel leren binnen het hockey. Dat betekende dat ik mijn huiswerk zo snel mogelijk af wilde hebben om vervolgens weer naar buiten te kunnen om te hockeyen. Dat hockeyen op straat deed ik dan vooral met mijn oudere broers. Dat betekende de nodige weerstand waar ik vervolgens weer veel van leerde. Op zaterdag waren we de hele dag op het hockeyveld. Ik ging dan mee om mijn eigen balletje te slaan. In eerste instantie was dat bij Alkmaar. Ik werd op 12-jarige leeftijd gevraagd of ik bij Bloemendaal wilde komen spelen, maar ik had daar toen nog geen behoefte aan. Ik zag er de noodzaak er niet van in. Wij wonnen van Bloemendaal. Waarom zou ik daar dan naar toe gaan? Dat veranderde toen ik 16 jaar was. Toen heb ik de stap alsnog gemaakt. Achteraf gezien is het best wel goed gekomen.”
Vanuit De Nooijer zijn verhaal ontstond een mooie interactie met de zaal. Vragen uit de zaal beantwoordde de Nooijer op basis van eigen ervaringen als speler maar inmiddels ook als coach. Een soort van nieuwe roeping. Ook in deze functie werkt De Nooijer vooral aan beter worden. Elke dag een beetje beter worden om aan het eind van het proces een bepaald succes te behalen. En dat hoeft niet altijd de eerste prijs te zijn. Nee, vaak zal dat een prestatie binnen de haalbare doelstelling zijn. Zoals hij nu bijvoorbeeld beleeft met de Dames van Bloemendaal in de Hoofdklasse. “Wij zullen geen eerste worden. Wij zijn bezig met onze eigen doelstelling. Hard werken is daar onlosmakelijk mee verbonden. Elke dag een beetje harder werken dan al die anderen. Dat vergroot de kans om de droom te verwezenlijken.”
Teun sloot de avond af met een tip voor de spelers, “Uiteindelijk stel je jezelf op, niet de coach. Je moet gewoon harder werken dan de concurrentie.” En voor de ouders: “Laat het kind zelf keuzes maken, geef opties, stel vragen, maar ga er niet aan trekken.”
