‘Het gaat om mentale kracht’.

Na elke training zitten ze gebroederlijk naast elkaar achter hun laptop: Oskari Sallinen en Stuart Ritchie. Schoolwerk doen, met een hedendaagse term heet dat e-learning. Beide zijn zestien jaar, voetballen en schoolwerk doen is een must. Oskari is van Finland, Stuart kwam over vanuit de Verenigde Staten. Voetballen bij FC Groningen onder-17, al moet Ritchie nog even wachten op het moment dat hij speelgerechtigd is. Wat drijft de beide jongelingen? Wat zijn hun doelen? Oskari en Stuart geven antwoorden.

De weg naar Groningen
Oskari: “Ik was hier een week op stage in 2015, ze wilden me nog eens zien zeiden ze. Het contact bleef en ik kon dit jaar tekenen. Mijn droom kwam uit, voetballen in een echt voetballand en zo mezelf de kans geven te ontwikkelen.”
Stuart: “Ook ik ben eerder geweest voor een stage. Ik hoefde niet lang te denken toen ik deze mogelijkheid kreeg. In mijn land krijgen weinig jonge voetballers een kans in Europa. Ik wist dat het een grote stap was, maar dit past helemaal bij mijn ambitie als voetballer.”

Grote stap
Stuart: “Soms is het lastig voor mij. Dan mis ik mijn vrienden en familie. Het tijdsverschil is 9 uur, ik heb zo veel als het kan contact met mijn vader. Mijn pleeggezin hier is prima hoor, maar soms heb ik heimwee. Voor mij is het wachten tot ik wedstrijden kan spelen, dat maakt het denk ik wel gemakkelijker.”
Oskari: “Ik heb het wat makkelijker dan Stuart. Ik heb wel dagelijks contact met de familie in Finland via WhatsApp. Soms komt mijn moeder over en blijft dan een weekje. De club regelt alles verder ook goed voor ons.”

Voetbal en school
Oskari: “Vanuit school krijg ik opdrachten die ik hier dan doe. Soms heb ik contact met een leraar. Vanuit Nederland heb ik drie examens gedaan. Eentje moet ik echt in Finland doen. Dat ga ik doen als ik weer in Finland ben om voor het Finse Elftal onder-17 moet spelen. Dan kan ik ook op school dat examen doen.”
Stuart: “Ik heb het voordeel dat ik in de VS qua schoolprestaties mijn medeleerlingen vooruit was. Ik doe nu opdrachten vanuit de Indiana University. Dat gaat eigenlijk best goed. (met een lachje:) Natuurlijk doen Oskari en ik liever iets anders dan schoolwerk, maar het moet natuurlijk gewoon wel.”

Ambitie als voetballer
Stuart: “Mijn ouders zijn Schots en Engels, maar ik wil uiteindelijk in het nationale team van de Verenigde Staten spelen. Ik moet eerst hier hard werken om beter en completer te worden. Mijn positie is linksback of links op het middenveld. We trainen veel, daar word ik sterker van. Ik speel nu oefenwedstrijden mee, vanaf 1 januari hoop ik alles te spelen voor FC Groningen.”
Oskari: “Ik maak deel uit van de Finse ploeg onder-17 en wil me verder ontwikkelen. Zowel bij FC Groningen als voor Finland. We zijn hier nu drie maanden en ik voel me beter en sterker worden. We hebben een goed elftal met goede spelers. Mijn droom is het eerste van FC Groningen te halen en ook het Finse elftal.”

Hoe bereik je je doelen?
Oskari: “Er zijn heel veel goede voetballers rond mijn leeftijd en voor mijn positie als middenvelder. Misschien hoor ik bij de beteren , maar waar het uiteindelijk om gaat is mentaliteit. Ik moet er voor zorgen dat ik mentaal heel sterk ben. Steeds verbeteren, met tegenslag om kunnen gaan. Het gaat vooral om mentale kracht.”
Stuart: “Ik ben het wel met Oskari eens. Wil je een topvoetballer worden, dat moet je altijd top presteren en nooit opgeven. Dat probeer ik hier dagelijks te doen.”

Wat zegt trainer/coach Sander van Gessel over Oskari en Stuart?
“Bij het aantrekken van deze jongens zijn we uiteraard niet over één nacht ijs gegaan. Ze hebben een uitgebreid stagetraject doorlopen en we denken dat er in beide jongens veel groeimogelijkheid schuilt. Daarnaast is er bij beiden een prima drive en wil om beter te worden. Ze zijn hier nu ruim drie maanden. Voor Oskari is de overgang vanuit Finland wat gemakkelijker dan voor Stuart. Dat heeft te maken met twee zaken: Oskari kan wat eenvoudiger contact met het thuisfront onderhouden en hij voetbalt wekelijks zijn wedstrijden. Voor Stuart is dat lastiger. Gezien het tijdsverschil verloopt het contact met huis wat minder soepel en hij is nog niet speelgerechtigd. We proberen dat vanuit de club zo goed mogelijk te begeleiden. Voor beide jongens bieden we vooral structuur en regelmaat. Daar hoort ook e-learning bij. Natuurlijk is het voor jongens van zestien jaar een flinke stap. Ander land, andere club. Voorlopig gaat het goed en blijven we als begeleiding investeren in de menselijke- en de voetbalontwikkeling van beide jongens.”